Woon naast Mary Jane

Schrijf je in op onze nieuwsbrief

Ontvang de beste woondecoratie-ideeën, doe-het-zelf-advies en projectinspiratie rechtstreeks in je inbox!

Bedankt voor uw aanmelding bij Realhomes. U ontvangt binnenkort een verificatie-e-mail.

Er was een probleem. Ververs de pagina en probeer het opnieuw.

Het was het neuriën dat me ervan overtuigde dat er 'aan de gang' was in het huis ernaast. Nou ja, dat en de politieauto die op een avond een nachtje buiten ging staan ​​– maar dat was later.

Nee, het was het neuriën dat mijn vermoedens versterkte dat er mogelijk illegale activiteiten gaande waren. Het klonk als een draaiende generator en was het hardst aan de andere kant van de slaapkamermuur in mijn rijtjeshuis. Ik vraag me af waar ze het misschien voor nodig hebben, mijn geest, gevoed met een dieet van journalistiek cynisme en te veel CSI, kwam tot de conclusie dat ze cannabis moesten kweken. Dat bleken ze te zijn. En op industriële schaal.

Het huis was gehuurd uit toen ik mijn bijna einde Victoriaanse huis kocht. Wat deze historische panden aan charme hadden, ontbrak het aan geluidsisolatie. In feite waren de muren slechts ongeveer een baksteen dik. Op een gegeven moment verscheen er een scheur in een slaapkamermuur en kon ik recht door de slaapkamer ernaast kijken; Ik heb het laten invullen en behangen. Mijn eerste buren verhuisden toen ze hun eigen huis kochten, en vanaf dat moment kwamen er om de paar jaar nieuwe gezichten bij. Er was het jonge stel (plus een baby en twee honden), dat dit vierde door een aantal kamers op een aloude en zeer hoorbare manier te ‘dooppen’. De relatie hield geen stand, en een van de honden ook niet. Dan was er de moeder die tijdelijk gescheiden was van haar man en haar troep (mijn) ruimte-invasieve kinderen, die de reden waren dat ik uiteindelijk een hek (en daarna een groter hek) tussen onze twee tuinen plaatste.

Het waren echter de marihuanakwekers die de huisbazen ervan overtuigden om het niet meer aan vreemden uit te geven en bij familie te blijven.

Paniek bij de discobal

Er was vanaf het begin iets mis. Dikke gordijnen waren altijd strak dichtgetrokken voor het voorraam, dag en nacht, hoewel een kier bovenaan een soort discoballicht onthulde. Het beloofde een feeststemming binnen, en er was een avond dat het flitste en er muziek was. Maar voor het grootste deel was het stil; zo stil dat ik me afvroeg of er wel iemand was.

Na de geluiden van overgesekste (beschamende) buren en overgehypte (vervelende) kinderen was het zalig. Na verloop van tijd werd de tuin echter verwaarloosd en groeide uit tot een jungle. En er was de dag dat het water op onverklaarbare wijze langs een hoek van mijn woonkamermuur begon te stromen, afkomstig uit een kamer aan hun kant. Ik bonsde op de voordeur om ze uit te schakelen of te stoppen, wat de oorzaak ook was, maar niemand deed open.

Niet veel later stond ik op onkruid (de ironie!) in de voortuin, toen een jonge man uit het huis kwam. Ik vertelde hem wat er was gebeurd en in gebroken Engels mompelde hij wat ik dacht dat een belofte was dat het niet meer zou gebeuren. Dat gebeurde niet, de muur droogde op en ik plakte het afgebladderde papier weer tegen de muur.

Maar ik vroeg me af waarom er zoveel water uit een kamer was gekomen waarvan ik wist dat het een slaapkamer was. Toen hoorde ik het zoemen. Hoewel ik ervan overtuigd was dat de (veronderstelde) generator alles aandreef wat nodig was om cannabis te kweken (hoewel 'hoe om marihuana te kweken' was geen vraag die ik in mijn Google-zoekgeschiedenis wilde hebben), ik had niets in de weg van bewijs. Als ik de politie of de huisbaas belde, wat kon ik dan anders zeggen dan dat de buren te stil waren maar er een verdacht gezoem klonk? Er was niet eens de kenmerkende ziekelijk zoete kruidengeur.

Let op hoe je groeit

Het dilemma werd me uit handen genomen toen ik op een avond thuiskwam en een politieauto voor de deur zag staan, waar hij de hele nacht bleef staan. Omdat ik een professionele nieuwsgierige parker ben, en omdat mijn moeder me goed heeft opgevoed, vroeg ik de politieagent wat er aan de hand was en of hij zin had in een kopje thee? Hij onthulde dat ze waren getipt dat iemand het huis van de buren als kweekruimte gebruikte. Ze vielen binnen, ontdekten dat het waar was, en hij was daar om de oogst/het bewijsmateriaal te bewaken terwijl de boeren/kwekers op de vlucht waren.

Toen het geen plaats delict meer was, namen de verhuurders het huis terug om te zien welke schade de aardige (naar verluidt Albanese) jongens die het huis hadden gehuurd hadden aangericht. Ze lieten me foto's zien omdat het gevaarlijk was om binnen te komen. Het was verwoestend. Er waren gapende gaten in muren en plafonds geboord om overal een wirwar van kronkelende buizen te voeden. Omdat elke kamer werd gebruikt om te groeien, was er geen ruimte voor iemand om daar te wonen, ze kwamen gewoon af en toe terug om de voortgang te controleren. De reparatiekosten incl waterschade en dergelijke kwam tot tienduizenden.

Een gelukkig (achtig) einde

Uiteindelijk werd het huis bewoonbaar gemaakt en trokken de eigenaren er zelf in. Ik ging verder en kocht een groter huis verderop in de straat. Ik ben er nooit achter gekomen of de (vermeende) Albanezen waren gepakt, maar het was een harde les voor de verhuurders om te leren dat ze hun eigendom beter in de gaten hadden moeten houden, of in ieder geval hadden moeten bezoeken.

Wat mij betreft, ik verhuurde mijn oude huis aan vrienden, en ben vaak genoeg terug geweest om te weten dat de enige dingen die hun aanbetaling bedreigen, hun schattige katten zijn met een voorliefde voor behang verwijderen met hun klauwen. Maar hoeveel medelijden ik ook had met de eigenaren toen ze ontdekten wat er achter die strak gesloten gordijnen was gebeurd, ik moet wel geef toe dat, terwijl ik luister naar mijn nieuwe buurman die in zijn keuken praat (zelfs nadat ik de muur geluiddicht heb gemaakt), ik de rust. De marihuanaboeren waren de beste buren die ik nooit heb gehad.