Als we nog meer bewijs nodig hadden dat het VK een natie van huurders wordt, de laatste: Eurostat cijfers die het aantal mensen vergelijken dat aan andere EU-landen huurt, plaatst Groot-Brittannië op de vijfde plaats, achter alleen Duitsland, Oostenrijk, Denemarken en Frankrijk. Het percentage huiseigenaren in het VK staat momenteel op de 24e plaats van alle 28 EU-landen met slechts 65 procent.
Deze statistieken plaatsen het label 'Generation Rent' echt in een scherp perspectief: huren is geen vlekje in de Britse geschiedenis van de ambitie van huiseigenaren, maar een realiteit die niet snel zal verdwijnen. We zijn, in alle opzichten en doeleinden, een natie van huurders. Maar hoe verhouden de rechten van Britse huurders zich tot die van andere huurderslanden?
Het is niet verwonderlijk dat de vergelijking geen goed beeld geeft van de huidige wettelijke rechten voor huurders in Groot-Brittannië. Huurders zijn nog steeds onderworpen aan: onterechte uitzettingsbevelen (vaak als gevolg van het vragen om noodzakelijke reparaties), scherpe en onverwachte huurverhogingen en gebrek aan huurzekerheid, met een typische contractduur van slechts één jaar. Als u daarentegen in Duitsland huurt, is uw huurovereenkomst onderworpen aan strenge huurcontroles, met de nieuwste wetgeving verhindert zelfs dat verhuurders hun huur te veel verhogen wanneer ze het pand opnieuw verhuren aan een nieuw huurder. Het aantal mensen dat meer dan 40 procent van hun inkomen aan huur besteedt, is 23 procent, tegenover 33 procent in het VK (en tweederde van de huurders in Londen).
Oostenrijk en Denemarken hebben eveneens een sterke wettelijke bescherming voor huurders. In Oostenrijk is de minimale huurovereenkomst drie jaar, met een uitstapclausule na het eerste jaar. Het maximale huurbedrag dat op een onroerend goed kan worden geheven, is vastgelegd in de Oostenrijkse wet, en elke verhuurder die meer probeert te vragen, zou dit illegaal doen, waardoor het contract ongeldig wordt. Denemarken heeft soortgelijke wetten die het voor verhuurders onwettig maken om de huur te verhogen boven wat in de wet is bepaald, en kunnen zelfs een gevangenisstraf krijgen als ze zich niet aan de regels houden. Denemarken heeft ook robuuste beschermingsmechanismen tegen oneerlijke huisuitzettingen, waarbij verhuurders alleen huurders kunnen uitzetten wegens schade aan eigendommen of de schending van de regels van hun woningbouwvereniging.
De regels voor huren zijn enigszins anders in Frankrijk - Franse verhuurders kunnen bijvoorbeeld hun huurders om een verzekering af te sluiten voordat ze er intrekken, bij wet - maar het Franse systeem is nog steeds sterk pro-huurder. De Franse wet verbiedt de verhuurder bijvoorbeeld om het pand dat ze verhuren te betreden zonder voorafgaande toestemming van de huurder, en ze kunnen worden beschuldigd van intimidatie als ze zich niet aan de regels houden. De standaard leasetermijn in Frankrijk is drie jaar, net als in veel andere Europese landen.
Het is gemakkelijk in te zien dat Groot-Brittannië nog steeds ver achterloopt in het beschermen van zijn huurders - die in 2039 de meerderheid zullen vormen als de huidige trend van de daling van het eigenwoningbezit doorzet. Met zovelen van ons die voor het leven huren, zijn er dringend sterkere in de wet verankerde huurdersrechten nodig.
- Nieuw bij huren? Bekijk onze beginnersgids voor huren